Overweldigend Cuba

Lieve allemaal,

Inmiddels zijn we al een ruim een week thuis, maar jullie hebben nog een hoop verhalen uit Cuba te goed!
We verlieten Cancun, Mexico, met veel nieuwe energie. Midden-Amerika hadden we gezien en we waren toe aan iets nieuws. Op het vliegveld waren we bezorgd over hoe we aan geld zouden komen in Cuba. We hadden verhalen gehoord dat pinnen lastig zou zijn in Cuba, dus wisselden we onze laatste Mexicaanse peso's voor euro's, die ze graag willen in Cuba. Geld bleek duur te zijn, en onze wisseltruc leverde maar weinig euro's opl. Dollars konden gepind worden tegen een 13% fee, en als je deze in Cuba wilt ruilen voor CUCs, krijg je nog 10% boete; geld is duur!
In Havana bleek dat we gewoon met onze VISA card konden pinnen, zorgen voor niks dus. We werden warm onthaald in onze Casa Particulara bij oma Zeila, gelegen in Havana Centro, de volkswijk. Zeila hielp ons super goed op weg, maar speelde ook moedertje over ons.
Onze casa is vlakbij de Malecon, de boulevard van de stad. De zee is meestal heel erg rustig maar in de dagen dat wij er waren trok er een klein front over, waardoor de zee vrij onstuimig werd.



Havana was fantastisch. Centro vonden we het meest cubaans aandoen. Hier wonen nog vele locals, en hebben de toeristen geen overhand, er wonen 170.000 mensen op zo'n 3 km2! In Havana Vieja staan de meeste mooie panden en hotels, waar wij naar binnen glipten om een glimp op te vangen van de pracht en praa in de lobby's. Oude, slecht onderhouden gebouwen zijn in Havana juist mooi, en samen met de oude Amerikaanse auto's levert het prachtige plaatjes op.
Uiteraard voelden we ons Koning en Koningin toen we met een blinkende Ford uit 1955 naar Hotel Nacional gingen en voor de deur werden afgezet.

Cubanen geloven nog heilig in de Revolutie. Tanks die gebruikt zijn prijken in het straatbeeld, en de Amerikanen worden in elk museum zwart gemaakt en gezien als gezamenlijke vijand. Alles wat slecht ging in Cuba, is volgens de revolutionairen terug te herleiden op de CIA (bijvoorbeeld de varkensgriep). Fotos en quotes van Fidel en Che zijn wijdverspreid door het land. We hebben kinderen van 5 jaar, begeleid door docenten, zien 'oefenen' met scanderen van: ''yo soy Fidel'' (Ik ben Fidel). Kritische vragen worden niet op prijs gesteld. De taxi chauffeur zet op dat soort momenten de muziek gewoon heel hard.
Dat is nog is wat anders dan Midden-Amerika, and we loved it!!

Na een paar heerlijke, drukke dagen Havana vertrekken we naar Vinales, de sigaren streek met Avatar-achtige landschappen. We wandelen, bezoeken boeren en uitzichtpunten en proberen de sigaren met rum (en zoeken via het schaarse, dure internet op hoe je eigenlijk een sigaar aansteekt en rookt...). De tabaksboertjes vertellen dat ze 90% van hun tabak moeten afstaan aan de overheid, die ze tot export-waardige sigaren draait. De boertjes roken de rest zelf op, of verkopen het aan toeristen zoals wij.



Vanuit Vinales delen we met onze nieuwe vrienden Jens en Lauraline een classic Amerikaanse collectivo-taxi naar Playa Larga, aan de bay of pigs. Hier hebben de Amerikanen in 1962 een mislukte inval ondersteund van rebellen tegen het communistische regime. De Cubanen noemen het trots 'het eerste verlies van de USA in the Americas', en ook deze tanks prijken op dorpspleinen. Vanuit Playa Larga gaan we op snorkel en duik-trip, wat Belize-waardige taferelen opleverde.
Vervolgens gaan we verder naar Cienfuegos. Hier treffen we Jens en Lauraline opnieuw, en vieren met elkaar haar verjaardag uitgebreid. Het wordt een feestje waar sigaren en cocktails niet ontbreken. De stad is gevuld met mooie gebouwen, pleinen, theaters en galeries.



We blijven ons verbazen over de lege supermarkten, de voedselbonnetjes om brood te kopen en de twee verschillende munt-eenheden van Cuba. Werknemers in staatsrestaurant zijn vooral met elkaar bezig, in plaats van de klant het naar zijn zin te maken. Waarom zou je immers je best doen als je weinig verdient en geen uitzicht hebt op promotie. Dit levert lange wachttijden op, waarin wij, tijdens het honger-lijden, lekker rondkijken.

Trinidad is onze meest oostelijke bestemming in Cuba. Het is de ultieme koloniale stad, met cobble stones, paard en wagens als vervoer, bergen op de achtergrond en kleurrijke panden. Het strand is dichtbij, waar we genieten van een dagje rust. De volgende dag gaan we naar de Topes, de bergen van Trinidad. We wandelen naar een waterval, waar we een verfrissende duik nemen. Cuba is niet alleen cultuur en vermaak, maar ook een fijn land om te wandelen en in de natuur te zijn. Eind van de middag vinden we dat we wel een mojito verdiend hebben. We genieten met volle teugen, en onze Casa-eigenaar Luis helpt ons daarbij met een fantastisch ontbijt en extraatjes. We schommelen hele avonden in de schommelstoelen voor ons eigen kamertje, en beseffen dat het einde van de reis in zicht begint te komen. Dat is fijn, want we hebben alles gezien wat we wilden en zijn erg voldaan met dit avontuur.
Santa Clara, oftewel Che stad is onze laatste bestemming. Ernesto "Che" Guevara heeft hier namelijk de revolutie gewonnen, en dat zullen we weten ook! Een gigantisch standbeeld van el Che kijkt over een groot plein, waar toeristen met revolutie-petjes gretig fotos met hun ipad maken. Wij vermaken ons langdurig met dit tafereel, aangezien wij geen haast hadden en zelfs iets teveel tijd hebben in Santa Clara.
Daar werkt Cuba ineens even niet mee, de Casa-eigenaar is onvriendelijk, de ene bar, waar we dezelfde middag nog openingstijden hadden opgevraagd, is zonder reden dicht, in de ander mogen we alleen buiten zitten terwijl binnen veel leuker en gezelliger is (maar niet bedoeld is om alleen wat te drinken). Dingen zijn nou eenmaal zo in Cuba, een verklaring is niet nodig, grr.
Gelukkig sluiten we onze reis af in Havana, waar we wederom bij Zeila in huis trekken. We verkennen stukken van de stad die we nog niet kenden, en genieten van de rust langs de boulevard en het straatbeeld dat niet te vergelijken is met een ander land. Cubanen zitten erg graag voor hun deur, te kijken wat de dag brengt, ze kletsen wat met de buren en kopen groentes van de langsrijdende groentewinkels. Wij kijken nieuwsgierig naar ze, en zij naar ons.
We lachen erom met onze mexicaanse-huisgenoten. Zij vinden ons Spaans erg goed, dat is fijn om te horen. Overigens zijn de Mexicanen nog steeds boos op ons, omdat Arjen Robben op het WK een (onterechte?) penalty voor Nederland versierde tegen Mexico.

Onze laatste ochtend struinen we rond door een villa wijk en de Universiteitsbuurt. We hebben een dubbel gevoel. Er leek geen einde te komen aan onze reis. Dat was een heerlijk idee en gaf veel rust in onze hoofden. Maar we kijken ook uit naar thuis, naar familie, vrienden en Lindo! We weten ook dat thuis het normale leven weer begint en we aan het werk moeten. We komen erachter dat reizen eigenlijk ook werken was: waar ga je slapen? informatie opzoeken, plannen, wat ga je doen? is het de moeite waard? Heb je alle spullen nog? Een druk bestaan waarin wij samen het middelpunt zijn.



Inmiddels zijn we weer helemaal gewend in Nederland, en zijn bezig deze fantastisch reis een mooie plek te geven in ons leven. We worden nog steeds enthousiast als we vertellen over de taalcursus, de kolkende lava, de baby schildpadden, de chicken-bussen, de tortillas, de snorkeltrip, de maya ruines, vulkanen, cenotes en Cuba. Dat zal nog wel even zo blijven!

Bedankt voor het volgen van ons blog en de leuke enthousiaste reacties!
Over en uit,

Rosa en Daan.